ကိုယ္အျမတ္တႏုိးထားတဲ့အရာတစ္ခုကို မက္မက္ေမာေမာ လိုခ်င္ရက္နဲ႕ မရႏုိင္မွန္းေသခ်ာေနတဲ့အခါ ကံၾကမၼာကို ဒါမွမဟုတ္ အျပစ္မတင္သင့္တဲ့အရာေတြလို႕ သူသတ္မွတ္ထားတဲ့အရာေတြကို ကၽြန္မ နာၾကည္းစြာနဲ႔ အျပစ္ျမင္မိတာ ကၽြန္မဘ၀ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ႔တယ္။
ရဲေလး ရဲ႕သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လိုဘဲ “ မေတာ္တဲ့ ဖိနပ္ကို ဒုကၡ ခံျပီးစီးလဲ ကၽြတ္ထြက္ေတာ့မွာ “ တဲ့။ အဲ့ဒိလိုပါဘဲ မေလွ်ာက္သင့္တဲ့လမ္းကို ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္စိမွိတ္ေလွ်ာက္လာျပီးမွ ခရီးမဆံုးခင္ ေနာက္ျပန္လွည္႔ခ်င္ျပီေလ။ တကယ္ေတာ့လဲ အေရွ႕ကလမ္းခရီးဆိုတာကလဲ အေမွာင္အတိ။ လမ္းမရွိဘူး အလင္းေရာင္မရွိဘူး။ ဒါပင္မဲ့ ကၽြန္မတို႕မိသားစုေတြရဲ႕ မေၾကမနပ္မွုေတြကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ဟိုးအေ၀းၾကီးကေတာင္မွေလ။
ဒီလိုလမ္းမ်ိဳးကို သူဆက္မေလ်ွာက္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးၾကည္႔တယ္ တကယ္လို႔မ်ား သူ႕ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုသာ ကမ္းလွင့္ေနခဲ့ရင္ ကၽြန္မကေရာ ေလ်ွာက္ဖို႕၀င့္ရဲပါ့မလား။ တကယ္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို သူ႕ရဲ႕ရင္ေငြ႔ေႏြးေႏြးမွာ စတင္မွီတြယ္မိစဥ္က ကၽြန္မရဲ႕အေျဖေတြဟာ ေသခ်ာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုနဲ႕ အေျခအေနေတြအမ်ားၾကီးက ကၽြန္မရဲ့အေျဖေတြကို တိတိက်က်ေျပာရရင္ အဲ့ဒိစကားလံုးေတြေျပာမယ့္ကၽြန္မ ပါးစပ္ေတြကို ေစးကပ္ေနေစခဲ့တယ္။
ငယ္ငယ္ကဆို ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးေတြကို ကၽြန္မသိပ္အားက်မိတယ္။ ဆင္းရဲနိမ့္က်တဲ့ဘ၀မွာ ေရာက္ေနရရင္ေတာင္ ခ်စ္သူရဲ့ ၾကင္နာယုယမွုေတြနဲ႕ အခ်စ္ေတြဟာသူတို႕ဘ၀ကို သာယာေစတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြသူ႕ကိုေျပာေတာ့ကၽြန္မက အင္မတန္စိတ္ကူးယဥ္တယ္တဲ့ေလ။ ဘယ္မိန္းမကမ်ား ကိုယ့္ခ်စ္သူေပးမယ့္ၾကင္နာယုယမွုေတြကုိစိတ္ကူးမယဥ္ဘဲ ေနႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ ခက္တာက ဒဏၰာရီဆန္ဆန္ အခ်စ္ေတြကို စိတ္ကူးယဥ္မိတဲ့ ကၽြန္မဆီ ေလာကၾကီးက ပို႕ေပးလိုက္တာ ဘ၀ဆန္တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြသာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
“ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုေနရေအာင္လို႕” သူစေျပာတံုးက ကၽြန္မေလ အဲ့ဒိ ရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ အသက္မဲ့လူတစ္ေယာက္လို ဆြံအသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ကမာၻၾကီးက ျခာျခာလည္လို႕။ ႏွဳတ္ခမ္းေတြဟာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာဖ်ားနာခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ေျခာက္ေသြ႕သြားခဲ့တယ္။ အရက္စက္ဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႕ သူ႕ကို ရန္ေတြ႕လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ႏွဳတ္ခမ္းက ေတာင္စဥ္ေရမရ စြာနဲ႕ စကားလံုးေတြဟာ အဆီအေလွ်ာ္မတည္႕စြာ ထြက္သြားၾကတယ္။ သူကႏူးညံ႕စြာျပံဳးျပီး “ မင္းသိပ္ပင္ပန္းေနျပီ ေနာက္ေန႕မွ ဆက္ေျပာၾကတာ ေပါ့ေလ” တဲ့။ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလည္း ဒီစကားေတြကို စတင္တူးေဖာ္ဖို႕ ကၽြန္မ အင္အားေတြမရွိခဲ့ပါဘူးေလ။ သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ေျပာင္လိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႕။
ကၽြန္မ အရင္းအႏွီးဆံုး ပတ္သက္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္သူဟာ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႕ ဟိုးအေ၀းကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အနာဂတ္အတြက္ ေလ်ွာက္လွမ္းရန္မရွိဆိုတာ ေသခ်ာသြားေတာ့ ကၽြန္မေလ မိုက္မဲစြာနဲ႕ ပစၥဳပၸန္ ကို ဖက္တြယ္ထားမိတယ္။ အဲ့ဒိမွာ အတိတ္ကလို ရင္ခံုသံေတြ မလတ္ဆတ္ဘူး။ လမ္းမရွိတဲ့အနာဂတ္လို ေမွာင္မဲမေနဘူး။ ေအးစက္ျခင္းေတြ ၾကီးစိုးေနေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕အျပံဳးေတြကို ကၽြန္မ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မ အထီးက်န္ေနတဲ့ ရက္အခ်ိဳ႕မွာ စကားသံခ်ိဳခိ်ဳကို နားစဥ္ခြင့္ရွိေသးတယ္။
ကၽြန္မ မိုက္မဲတာလား အမွန္တရားကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသြားတာလားေတာ့မသိဘူး။ အဲ့ဒိ ေအးစက္စက္ ေန႕ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနဆဲ တစ္ရက္မွာ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့ ရက္တစ္ခုကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ဘဲ ဖန္တီးပစ္ခဲ့တယ္။ နာၾကင္စြာနဲ႕ အျပစ္ေတြကို သူ႕အေပၚပံုခ် မိခဲ့တယ္။ ေဘးလူတစ္ေယာက္ အျမင္နဲ႕ဆိုရင္ေကာ ဒီမလွမပ အခ်စ္တစ္ခု ျဖစ္တည္ေစခဲ့တဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးေစခဲ့တဲ့ အတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ပိုရွိတယ္လို႕ ထင္ၾကမလဲ။
ကိုယ္က ေကာင္းမယ္ထင္ျပီး လုပ္လိုက္တဲ့ ကိစၥ တစ္ခုဟာ အလြဲအေခ်ာ္တစ္ခုလိုမိ်ဳး ကၽြန္မကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္တဲ့ကိစၥကို ကိုယ္တာ၀န္ယူႏုိင္ရမယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ဒါက ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္အျဖစ္သင့္ဆံုးေသာလမ္း။ တစ္စံုတစ္ခုကို နားလည္ႏိုင္သြားေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ ကို ေျပာခဲ့တယ္။ အမွားေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္မ အျပစ္ေတြဘဲ ဆိုတာေလ။
ဒီေလာက္တိုေတာင္းတဲ့ဘ၀ေလးမွာ ကိုယ့္နာက်င္မွုအတြက္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို အျပစ္ရွိသူလို႕ ကၽြန္မ မစြပ္စြဲရက္ပါဘူး။ မေပါင္းစပ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ႏွစ္ခု ကြဲကြာရတဲ့ တရားခံဟာ သူမဟုတ္သလို ကၽြန္မလဲမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ “ အခ်စ္” လို႕အမည္ခံထားတဲ့ စြမ္းအင္ တစ္မ်ိဳးရဲ႕ ေဆာ့ကစားမွဳအတြက္ ႏွလံုးသားေတြ စေတးခဲ့ရတာပါ။ ဒါပင္မဲ့ ကၽြန္မအဲ့ဒိ အရာ နဲ႕ ျပိဳင္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဒဏ္ရာေတြအေၾကာင္းမေျပာေတာ့ဘူး။ အျပစ္ေတြကိုလည္း အဲ့ဒိ “အခ်စ္” အေပၚမပံုခ်ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူက ကၽြန္မတို႕ဘယ္ေသာအခါမွ ယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္မဲ့ အရာမဟုတ္လို႔ေလ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment