ငါ့မွာ နင္ မရွိဘူး

စိတ္နုရင္ တေစၥေျခာက္သေလာက္သာ
ခံစားရမယ့္အတိတ္
မင္း ေဒၚလာဆယ္သန္းေပးေတာင္
ျပန္ရမွာမဟုတ္တဲ့အတိတ္
ဘာေၾကာက္စရာလိုတုန္း
ဆိုတဲ့စကား အေနာက္မွာ...


အတိတ္ၾကမ္းျပင္ အနမ္းေတြ ျပန္႕က်ဲေနပေစ
ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚက
ဧျပီ္ဖူး ညက ျပန္မလာဘူး

ဘူတာရံုေဘးက မ်က္ရည္ေတြလဲ
အေငြ႕ပ်ံသြားလို႕ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး

ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ထားခဲ့တဲ့
ညေနစာေတြလဲ
မရွိေတာ့ဘူး

နင္ေနမေကာင္းရင္
အခ်စ္နဲ႕ေရာျပီးခ်က္ထားတယ္ဆိုတဲ့
ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္လဲ မရွိဘူး

ငါ့မနက္ေတြြမွာ
မိုင္လို စကၠဴဗူးေတြမရွိဘူး

ကေလးကစားကြင္းထဲက
ရုပ္ရွင္တစ္ကြက္ မရွိဘူး

တာနာမစ္ရာမရွိဘူး
ခ်န္ဂီ ဘီခ်္ မရွိဘူး
ဘီယာ ပုလင္းခြံေတြမရွိဘူး
ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ အခန္းလြတ္တစ္ခုလည္းမရွိဘူး

ေအာခ်က္လမ္းမၾကီးမရွိဘူး
တြဲထားတဲ့လက္ေတြမရွိဘူး
ငါခ်စ္တဲ့ မ်က္စိေလးတစ္စံုမရွိဘူး

ခ်န္ဂီေလဆိပ္မရွိဘူး
အိပ္စပိုကအလုပ္ရံုမရွိဘူး

ဓာတ္ပံုေတြမရွိဘူး
ဗြီဒီယို္ခ်က္လဲမရွိဘူး
ခနခန ေတာ့ပ္အပ္ လုပ္ရတဲ့ ဖုန္းကဒ္ေတြမရွိဘူး

ငါ့မွာအတိတ္မရွိဘူး..
အင္း...
မီးရွိလား ၊ လမ္းရွိလားမသိဘူး
ဘာကိုမွ မၾကည္႔ရဲေတာ့လို႕
မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္စိေတြနဲ႕
၀တၱရားအရ သြားေနတဲ့ ေျခေထာက္တစ္စံုေတာ့ရွိတယ္။